• محمد بن صالح بستی.[۵۸۹]
• ابن الشریف اکمل بحرانی
• راشد بن ابراهیم بن اسحاق (م ۶۰۵ ق)[۵۹۰]

او از فقیهان و ادیبان قرن ششم هجری بوده که در وطن خود و همچنین عراق تحصیل نموده است.[۵۹۱]
مشایخ:

1. سید فضل الله بن علی راوندی.[۵۹۲]
2. قطب الدین راوندی.[۵۹۳]
3. قاضی جمال الدین علی بن عبد الجبار.[۵۹۴]

راویان:

1. سید صفی الدین محمد بن معد[۵۹۵]
2. محمد بن احمد بن صالح سیبی[۵۹۶]
3. احمد بن صالح (پدر محمد بن احمد بن صالح) [۵۹۷]
4. عمید الرؤسا. [۵۹۸]

قبر راشد بن ابراهیم در روستای جزیره النبی صالح است.[۵۹۹]

6. حسین بن علی بن سلیمان (د ۶۵۵ ق)

علامه حلّی از او روایت میکند و نام او در اجازۀ روایت علامه به بنی زهره آمده است. [۶۰۰]
کتاب مفتاح الخیر به او نسبت داده شده است.[۶۰۱] قابل ذکر است که برخی او را «حسن بن علی بن سلیمان» گفتهاند.[۶۰۲]

7. فضل بن جعفر بن فضل بن ابی قاید بحرانی (زنده در ۶۷۹ ق)

او شاگرد جعفر بن سعید حلی (صاحب شرایع) است و نهایه شیخ طوسی را نزد استاد، درس گرفته است.[۶۰۳]

8. میثم بن علی بن میثم بحرانی، کمال الدین، ابن میثم (زنده در ۶۸۱ ق)

محدث، فقیه و متکلم برجستۀ سدۀ هفتم هجری است. بنا بر گزارش سلیمان بحرانی او در ۶۳۶ ق زاده شد.[۶۰۴]
ابن میثم را شاگرد ابوالسعادات اسعد بن عبدالقاهر بن اسعد اصفهانی دانستهاند.[۶۰۵] اگرچه اطلاع کهنی از سال درگذشت ابوالسعادات در دست نیست ولی برخی ۶۳۵[۶۰۶] و یا ۶۴۰[۶۰۷] را سال مرگ او دانستهاند. با این وجود یا تاریخ درگذشت ابوالسعادات صحیح نیست و یا باید در شاگردی ابن میثم نسبت به ابوالسعادات تشکیک نمود.[۶۰۸]
ابن میثم از کمال الدین علی بن سلیمان بحرانی (زنده در ۶۳۵ ق) و به احتمالی که گذشت، از ابوالسعادات اصفهانی بهره برده است.[۶۰۹]
او بعد از تحصیل مدتی به عزلت گرایید و از خلق کناره گرفت، سپس به درخواست علمای حله به عراق و احتمالاً حلّه رفت. سید عبدالکریم بن طاووس حلی (م ۶۹۳ ق)[۶۱۰]، علامۀ حلّی (م ۷۲۶ ق)[۶۱۱] و علی بن حسین بن حماد لیثی[۶۱۲] از او روایت میکنند و گفتهاند خواجه نصیر طوسی نیز از او فقه آموخته و ابن میثم خواجه را در کلام شاگردی کرده است.[۶۱۳]
عمده شهرت ابن میثم در کلام است و شرح نهج البلاغۀ او نیز رنگ و بوی کلامی ـ فلسفی دارد ولی در فقه و ادب نیز صاحب رأی و نظر بوده و طریحی او را در فقه چون خواجه نصیر در کلام میداند[۶۱۴] و حتی نوشتهاند مراد سید شریف جرجانی در حاشیۀ مُطّول، از عبارت «بعض الأفاضل» ابن میثم است.[۶۱۵]
ابن میثم مشهورترین اثر خود یعنی شرح کبیر نهج البلاغه را به تشویق و برای علاء الدین عطا ملک جوینی (۶۲۳ ـ ۶۸۱ ق) ـ حاکم بغداد و عراق ـ نوشته است.[۶۱۶]
سال درگذشت او را نیز بیشتر منابع ۶۷۹ ق نوشتهاند، امّا الشرح الصغیر لنهج البلاغه را در ۶۸۱ ق به پایان رسانده که گواه غلط بودن آن سال مرگ است.[۶۱۷] لذا باید او را زنده در ۶۸۱ ق قملداد کنیم و یا به قول کَنتوری فوت ابن میثم را در ۶۹۹ ق بدانیم.[۶۱۸]

9. ابراهیم بحرانی (جد ابراهیم بن حسین بن ابراهیم) (ح قرن ۷ ق)

فرزندش حسین بن ابراهیم نقل از وی، روایت میکند. و او خود از عربی بن مسافر نقل میکند.[۶۱۹]

10. کریم الدین یوسف ابن ابی، مشهور به ابن ابی القطیفی (قرن ۷ ق)

از رضی الدین حسینی مشهور به ابن الرشید القطیفی (ابن راشد) و سید اعرجی نقل روایت میکند[۶۲۰] و کتابی دارد به نام وفاه النبی.[۶۲۱]
از او حسین بن راشد القطیفی نقل میکند.[۶۲۲]
او از قریه ” رشا”ی قطیف است و قبرش نیز در همان جاست.[۶۲۳]

11. ابراهیم بن حسین بن ابراهیم بحرانی (قرن ۷ق)

او از شاگردان ابی القاسم جعفر بن حسن بن یحیی بن سعید حلی بود و نهایه شیخ طوسی را نزد استادش خوانده است.[۶۲۴]
صاحب کتاب جواهر البحرین فی علماء البحرین همین نسخه را دیده و صورت اجازه جعفر بن حسن حلی به ابراهیم بن حسین حلی را به خط خود مجیز نقل نموده است.[۶۲۵]

12. حسین بن ابراهیم (پدر ابراهیم بن حسین بن ابراهیم) (قرن ۷ق)

از او محقق حلی (م ۶۷۶ ق) نقل روایت میکند[۶۲۶] و خود او از پدرش ابراهیم نقل روایت میکند و شاگرد اوست.[۶۲۷]