پایان نامه دکتری: بررسی روش بی حسی ناحیه ای داخل استخوانی در سگ |
چکیده:…………………………………………………………………………………………..1
فصل اول: طرح مسئله………………………………………………………………………….2
1-1. بیان مسئله………………………………………………………………………………..3
1-2. مروری بر سابقه تحقییق…………………………………………………………………5
1-3. اهداف تحقیق………………………………………………………………………………8
1-3-1. هدف کلی ……………………………………………………………………………..8
1-3-2. اهداف جزئی……………………………………………………………………………..8
1-4. سؤالات و فرضیه های تحقیق……………………………………………………………..9
فصل دوم: کلیات ……………………………………………………………………………….11
2-1. تعریف بیهوشی…………………………………………………………………………….12
2-2. بیهوشی عمومی………………………………………………………………………….13
2-3. بیدردی و بیحسی موضعی……………………………………………………………….14
2-3-1. اصول عمومی بیحسی یا بیدردی موضعی ………………………………………….15
2-3-2. تاریخچه بیحسی موضعی……………………………………………………………16
2-3-3. بیحس کننده های موضعی…………………………………………………………….17
2-3-3-1. مکانیسم بیحس کنندگی این داروها……………………………………………..18
2-3-3-2. خاصیت ضد میکروبی……………………………………………………………….20
2-3-3-3. لیدوکائین هیدروکلراید ……………………………………………………………….20
2-3-3-4. مسمومیت ناشی ازداروهای بیحسی موضعی………………………………..21
2-3-3-5. درمان مسمومیت با داروهای بیحسی موضعی………………………………….22
2-4. روشهای ایجاد شلی عضلانی………………………………………………………….23
2-5. روشهای بیدردی و بیحسی ناحیهای و موضعی در سگ……………………………..24
2-5-1. بیحسی و بیدردی در اندام حرکتی……………………………………………………24
2-5-1-1. بیحسی اپیدورال خاجی – کمری………………………………………………….25
2-5-1-2. بیحسی شبکه اعصاب بازویی………………………………………………………25
2-5-1-3. بیحسی ناحیهای وریدی………………………………………………………………26
2-6. روش تزریق داخل استخوانی……………………………………………………………..26
2-6-1. فیزیولوژی تجویز داخل استخوانی………………………………………………………28
2-6-2. مکانهای تزریق داخل استخوانی………………………………………………………28
2-6-3. ابزارهای مورد استفاده برای تزریق داخل استخوانی……………………………….29
2-6-4. عوارض جانبی تزریق داخل استخوانی………………………………………………..30
2-7. روش بیحسی ناحیهای داخل استخوانی………………………………………………..31
2-8. درد و ارزیابی آن………………………………………………………………………………32
2-9. رادیوگرافی استخوان……………………………………………………………………….33
2-9-1. تخریب استخوان یا استئولیز………………………………………………………….33
2-9-2. تشکیل استخوان…………………………………………………………………………34
2-9-3. استئومیلیت………………………………………………………………………………35
2-9-3-1. استئومیلیت حاد……………………………………………………………………….36
2-9-3-2. استئومیلیت مزمن…………………………………………………………………37
2-9-4. عوامل ایجادکننده استئومیلیت………………………………………………………….37
2-10. داروهای آرامبخش و ضدانعقاد……………………………………………………………….38
2-10-1. آسپرومازین …………………………………………………………………………………38
2-10-2. میدازولام…………………………………………………………………………………….39
2-10-3. هپارین سدیم……………………………………………………………………………..40
فصل سوم: روش تحقیق و پژوهش……………………………………………………………….41
3-1. مواد و لوازم مورد استفاده…………………………………………………………………….42
3-2. داروهای مورد استفاده………………………………………………………………………..42
3-3. روش كار…………………………………………………………………………………………42
فصل چهارم: نتایج…………………………………………………………………………………..49
فصل پنجم: بحث و پیشنهادات………………………………………………………………….60
5-1. بحث………………………………………………………………………………………………61
5-2. پیشنهادات……………………………………………………………………………………..63
منابع…………………………………………………………………………………………………64
چکیده انگلیسی……………………………………………………………………………………….67
چکیده:
مقدمه: بیحسی ناحیهای داخل استخوانی دارای سه خصوصیت بیهوشی عمومی شامل بیدردی، شلی عضلانی و بیحرکتی بوده، خطرات بیهوشی عمومی را نداشته و در مواقع اورژانس و عدم دسترسی به عروق نیز استفاده می شود.
هدف: بررسی بیدردی حاصل از این روش، ارزیابی درصد موفقیت اجرایی روش و ارزیابی عوارض جانبی موضعی و سیستمیک این روش بود.
روشکار: بیست قلاده سگ نر سالم از نژاد مخلوط با محدوده سنی 6 ماهه تا 3 ساله به شکل تصادفی انتخاب شدند. به صورت تصادفی ده قلاده از آنها در گروه تیمار و 10 قلاده نیز در گروه شاهد قرار گرفته و کاری روی گروه شاهد انجام نشد. ابتدا گروه تیمار تحت القاء آرامبخشی توسط داروهای آسپرومازین مالئات و میدازولام هیدروکلراید قرار گرفتند. بیحسی موضعی در پوست و ضریع استخوان صورت گرفته و با بهره گرفتن از مته سوراخی جهت تزریق در یک کورتکس متافیز استخوانهای زندزبرین و یا درشتنی ایجاد شده و 4 میلیلیتر لیدوکائین هیدروکلراید 1% در مغز استخوان تزریق شد. تورنیکت در بالای مفصل بالایی استخوان بسته شده و لیدوکائین 25/0% یا 5/0% با دوز 5 میلیگرم بر کیلوگرم وزن بدن داخل مغز استخوان تزریق شد. آزمایش بیدردی با ایجاد سوراخی به عرض 5 میلیمتر در دیافیز استخوان صورت گرفت. ارزیابی بیدردی توسط نظارت چشمی رفتار حیوان به روش Numerical rating scale صورت گرفته و همزمان تعداد ضربان قلب اندازه گیری شد. ارزیابی مسمومیت با لیدوکائین تا 30 دقیقه پس از باز کردن تورنیکت صورت گرفته و ارزیابی وقوع استئومیلیت توسط رادیوگرافی 14 روز بعد انجام شد.
نتیجه: در مقایسه ضربان قلب گروه شاهد با گروه تیمار در مراحل اجرای آزمایش اختلاف معنی داری مشاهده شد که به شکل افزایش در گروه تیمار به دلیل اثر داروی آرامبخش بود (P<0.05). مقایسه ضربان قلب گروه تیمار در زمان آرامبخشی با مراحل مختلف اجرای روش در همین گروه، تنها بیانگر افزایش معنی دار در زمان ایجاد سوراخ تزریق است (P<0.05). درصد درد گزارش شده توسط ناظر در هنگام ایجاد سوراخ تزریق، تزریق بیحسی اولیه، تزریق بیحسی اصلی و تست بیدردی با مته در حیواناتی که نمره درد بیشتر از صفر داشتند به ترتیب 80، 40، 30 و صفر درصد بوده و باز کردن تورنیکت تا 30 دقیقه بعد آن در هیچ یک از موارد، مسمومیتی را نشان نداد. درصد موفقیت اجرای روش 90% و درصد وقوع استئومیلیت تا 2 هفته بعد از اجرای روش 6% بود. این روش راحت، سریع و با عوارض جانبی کمی بوده، بیدردی 100% در اندام حرکتی ایجاد کرده و با وجود اینکه مته پنجرهای به قطر 5 میلیمتر در کورتکس استخوان ایجاد می کند، حیوان دردی احساس نمی کند.
فصل اول: طرح مسئله
1-1- بیان مسئله
پدیدهای که توسط وندل هولمز درسال 1846 به نام واژه ی بیهوشی[1] بیان شد، ایجاد برگشت پذیر بیدردی را در بیمار توصیف می کند. بیهوشی پدیدهای تجربی است و بر اساس پیشرفت علم و تکنولوژی گسترش پیدا کرده است و علاوه بر این خصوصیات یک هنر را داراست (Clarke and Trim 2013). امروزه دستیابی به روشهای جدید بیهوشی برای تأمین نیازهای مختلف و جدید بیماران و متخصصان و همچنین رفع مشکلاتی که در انجام بیهوشی وجود داشته، چالشی دائمی برای محققان محسوب می شود. در حال حاضر به علت خطرهای بیهوشی عمومی و مسائلی که قبل و بعد از آن (مثل پرهیز غذایی) باید رعایت شود، استفاده از روشهای جایگزین به جای بیهوشی عمومی امری بدیهی است (Clarke and Trim 2013). بیهوشی عمومی به دو دسته تزریقی و استنشاقی تقسیم شده که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارا میباشند. بیهوشی تزریقی دارای مزایای تجویز آسان و القاء سریع بوده و دارای معایب تجمع در بدن و عدم کنترل عمق بیهوشی پس از تجویز دارو میباشد. بیهوشی استنشاقی دارای مزایای کنترل عمق بیهوشی و باز بودن مسیر هوایی ودارای معایب وسایل و داروهای پیچیده و گران قیمت است (Tranquilli, Thurmon et al. 2013). جراحی بر روی اندام حرکتی حیوانات کوچک جزء جدایی ناپذیر از جراحیهای حیوانات کوچک است که مراجعات زیادی از کل موارد ارجاعی به بیمارستانها را شامل میشوند و یکی از موارد اصلی آن تصادفات است. بدیهی است که اجرای این اعمال جراحی نیاز به روشهای مناسب القاء بیهوشی و بیدردی دارد (Slatter 2003).
القاء بیهوشی ناحیهای در اندام حرکتی حیوان با بهره گرفتن از روش تزریق داخل استخوانی مادهی بیحسی موضعی با کمک مسدود کردن جریان خون در ناحیهی ابتدایی اندام حرکتی به وسیله تورنیکت را روش بیهوشی ناحیهای داخل استخوانی گویند (Waisman, Roffman et al. 1995). بیهوشی ناحیهای اندام حرکتی یکی از روشهای بیهوشی است که فقط اعصاب محیطی را تحت تأثیر قرار میدهد و تأثیری بر هوشیاری بیمار ندارد، ولی دارای سه خصوصیت بیهوشی عمومی شامل بیدردی، شلی عضلانی و بیحرکتی در موضع بیهوشی است (Tranquilli, Thurmon et al. 2013). بیهوشی ناحیهای داخل استخوانی روش پذیرفته شده و مفید برای بیهوشی در جراحیهای اندام حرکتی انسان، به خصوص جراحیهای ارتوپدی است.این روش به خصوص در مورد جراحیهای اورژانسی و جراحیهای انتخابی اندام حرکتی، بیمارانی که پرهیز غذایی داده نشده اند و در موارد دیگر جراحی اندام حرکتی که القاء بیهوشی عمومی ممکن نیست یا خطرناک است دارای اهمیت ویژه است وتوصیه می شود. همچنین بیهوشی ناحیهای ایجاد شده در روش داخل استخوانی در انسان 100% بوده است (Waisman, Roffman et al. 1995).
در بیماران اورژانسی مبتلا به شوک و تشنج و جراحیهای اضطراری مانند بیماران تصادفی و موارد سوختگی که بر اثر کلاپس عروق، کوچک بودن بیش از حد عروق، ترومبوز و موارد دیگر که دسترسی به عروق آنها امکان پذیر نبوده یا نیاز به اتلاف زمان زیادی دارد، روش تزریق داخل استخوانی می تواند کمک کننده باشد (Orlowski, Porembka et al. 1990; Boucek and El Magd 2006). در بحث اطفال وکودکان در موارد طبیعی و اورژانس به دلیل کوچک بودن عروق، سختی یا عدم دسترسی به عروق یکی از روشهای اصلی القاء بیهوشی در آنها روش داخل استخوانی میباشد و این روش به طور کامل جایگزین روش بیرون آوردن عروق به روش جراحی[2] دراطفال و حیوانات شده است (Stewart and Kain 1992; Haas 2004; Engle 2006; Neuhaus, Weiss et al. 2010).
روش تزریق داخل استخوانی اولین بار توسط دکتر درینکر در سال 1922 در دانشگاه هاروارد کشف شد (Stewart and Kain 1992; Tobias and Ross 2010). روش تزریق داخل استخوانی یک روش مناسب است که با بهره گرفتن از وارد کردن سرسوزن به فضای مغز استخوان، مایعات و داروها به وسیله سینوزوئیدها به ورید مرکزی استخوان داخل شده و با سرعتی برابر با روش تزریقی داخل رگی به گردش خون عمومی جذب می شوند (Orlowski, Porembka et al. 1990; Piermattei, Flo et al. 2006; Sarrafzadeh-Rezaei, Dalir-Naghadeh et al. 2008). بر خلاف تصور روش تزریق داخل استخوانی مطمئن و مشکلات و عوارض جانبی آن با درصد وقوع پایینتر درمقایسه با روش داخل رگی است (Stewart and Kain 1992; Waisman, Roffman et al. 1995; Tobias and Ross 2010). علاوه بر این بیهوشی ناحیهای داخل استخوانی در انسان کمترین اثر را بر سیستم قلب و عروق و تنفس داشته است و اجرای این روش در بعضی موارد سریعتر از روش داخل رگی صورت می گیرد (Waisman, Roffman et al. 1995; Sarrafzadeh-Rezaei, Dalir-Naghadeh et al. 2008).
2-1- مروری بر سابقه تحقیق
با توجه به جستجوهای بعمل آمده تاکنون تحقیق قابل ذکری در این زمینه در دامپزشکی انجام نشده است.
– صدیقی و همکاران در سال 1380 با مقایسه القای بیهوشی به دو روش وریدی و داخل استخوانی توسط ترکیب دیازپام-استیل پرومازین-کتامین در 16 قلاده سگ نشان دادند تفاوت معنی داری بین ضربان قلب و تعداد تنفس دو گروه مشاهده نشد. میزان تضعیف رفلکسهای بیهوشی و شروع اثر داروهای بیهوشی نیز در هر دو گروه مشابه بود. تعداد نوتروفیلها 3روز پس از آزمایش بیشتر از گروه وریدی بود. همچنین براساس رادیوگرافهای تهیه شده در روز 14 پس از تزریق در 3 مورد اسکلروز و افزایش دانسیته در محل تزریق مشاهده شد که تغییرات فوق را میتوان حاصل از آماس مختصر و تحریک بافت استخوانی نسبت به روش وریدی دانست. در مجموع روش مایع درمانی و بیهوشی به طریق داخل استخوانی با استفاده ترکیبات دارویی به کار رفته در این تحقیق، روشی مطمئن و مناسب بوده و در مقایسه با روش داخل وریدی دارای اثرات سوء و جانبی نمی باشد (Sedighi 2001).
– روزتی و همکاران درسال 1985 با مطالعه بر روی تجویز داخل استخوانی به عنوان روش جایگزین برای تجویز داخل رگی در اطفال از سال 1942 تا 1977 بر روی بیش از 4000 مورد گزارش دادند تنها 27 مورد استئومیلیت رخ داده که 6/0% موارد را شامل شده است. این درصد در مقایسه با آمار 7/3% عفونت موضعی ناشی از تزریق داخل رگی بسیار قابل قبول و مورد توجه میباشد و نشان دهنده مزیت این روش در اطفال می باشد (Rosetti, Thompson et al. 1985).
– استوارت وهمکاران در سال 1992 با بررسی روش تزریق داخل استخوانی به عنوان روش انتخابی برای بیهوشی اطفال نشان دادند یکی از مصادیق استفاده از بیهوشی داخل استخوانی افزایش تعداد نوزادانی است که تحت اعمال
فرم در حال بارگذاری ...
[یکشنبه 1399-09-30] [ 11:48:00 ق.ظ ]
|