عنوان                                                                                                           صفحه

چکیده……………………………………………………………………………………………………………………… 1

مقدمه……………………………………………………………………………………………………………………… 2

1- نجیب‌الدّین رضا اصفهانی………………………………………………………………………………………………………. 3

1-1- آثارِ نجیب…………………………………………………………………………………………………………………… 4

1-1-1- نورالهدایه…………………………………………………………………………………………………………. 4

1-1-2- سبع‌المثانی ………………………………………………………………………………………………………. 4

1-1-3- خلاصه الحقایق ………………………………………………………………………………………………. 5

1-1-4- دستور سلیمان ………………………………………………………………………………………………….. 5

1-1-5- دیوان غزلیات ………………………………………………………………………………………………….. 5

1-2- ارزیابی شعرِ نجیب اصفهانی………………………………………………………………………………………… 5

1-2-1- ابیاتِ برجسته بر سیاقِ سبکِ هندی…………………………………………………………………… 6

1-2-2- آرایه‌های ادبی…………………………………………………………………………………………………… 6

1-2-2-1- تشبیه…………………………………………………………………………………………………….. 6

1-2-2-2- استعاره…………………………………………………………………………………………………… 6

1-2-2-3- مجاز………………………………………………………………………………………………………. 6

1-2-2-4- تناسب……………………………………………………………………………………………………. 7

1-2-2-5- تمثیل…………………………………………………………………………………………………….. 7

1-2-2-6- ایهام………………………………………………………………………………………………………. 7

1-2-2-7- واج‌آرایی و تضاد……………………………………………………………………………………. 7

1-2-2-8- اسلوب معادله………………………………………………………………………………………… 7

1-2-2-9- متناقض‌نما (پارادوکس)………………………………………………………………………….. 7

1-2-2-10- تلمیح………………………………………………………………………………………………….. 8

1-2-3- موسیقی شعر…………………………………………………………………………………………………….. 8

1-3- اصطلاحات……………………………………………………………………………………………………………. 9

1-3-1- اصطلاحاتِ موسیقی……………………………………………………………………………………. 9

1-3-2- اصطلاحاتِ نرد و قمار………………………………………………………………………………… 9

1-4- ردّ پای شعرِ پیشینیان در شعرِ نجیب……………………………………………………………………………… 9

عنوان                                                                                                           صفحه

1-4-1- مولانا……………………………………………………………………………………………………………….. 10

1-4-2- سعدی………………………………………………………………………………………………………………. 10

1-4-3- حافظ……………………………………………………………………………………………………………….. 10

1-4-4- بیدل دهلوی……………………………………………………………………………………………………… 11

1-4-5- صائب………………………………………………………………………………………………………………. 11

1-5- نقش مذهب در شعرِ نجیب………………………………………………………………………………………….. 12

1-6- ممدوحانِ نجیب در شعرِ او………………………………………………………………………………………….. 13

1-6-1- عظیم‌خان………………………………………………………………………………………………………….. 13

1-6-2- شاه میرزا هاشم…………………………………………………………………………………………………. 13

1-6-3- مسعود میرزا…………………………………………………………………………………………………….. 13

1-7- معرفی نسخۀ خطی و توضیحاتی پیرامونِ روشِ تصحیح………………………………………………. 13

1-8- رسم الخط…………………………………………………………………………………………………………………… 14

1-9- تصویرِ صفحاتِ آغاز، میانی و انجامِ نسخه…………………………………………………………………… 15

فصل اول: کلیات تحقیق

1-1- پرسش‌های تحقیق…………………………………………………………………………………………………………….. 18

1-2- فرضیه‌ها…………………………………………………………………………………………………………………………… 18

1-3- بیان مسأله………………………………………………………………………………………………………………………… 18

1-4- پیشینۀ تحقیق……………………………………………………………………………………………………………………. 18

1-5- اهداف تحقیق…………………………………………………………………………………………………………………… 18

1-6- روش تحقیق…………………………………………………………………………………………………………………….. 18

فصل دوم: متن تصحیح شده نسخۀ خطی دیوان نجیب­الدین اصفهانی…………………………………………… 19

فصل سوم: نتیجه‌گیری و پیشنهادها

1-3- نتیجه‌گیری……………………………………………………………………………………………………………………….. 194

2-3- پیشنهادها………………………………………………………………………………………………………………………….. 194

فهرست لغات……………………………………………………………………………………………………………………………………. 195

فهرست نام کسان…………………………………………………………………………………………………………………………….. 201

منابع و مآخذ……………………………………………………………………………………………………………………………………. 206

چکیده

نجیب الدین رضا اصفهانی، شاعر و صوفی قرن یازدهم است که به نام‌های زرگر اصفهانی، نجیب تبریزی و نجیب تبریزی اصفهانی نیز اشتهار دارد. وی که از مشایخ صوفیۀ ذهبیه است در سال 1047 در اصفهان به دنیا آمده، در جوانی به شیخ محمّدعلی مؤذن خراسانی،عارفِ برجستۀ ذهبیه، دست ارادت داده و بعدها خلیفه و داماد وی گشته است. او در دورۀ سبک هندی (یا اصفهانی) زیسته، امّا در سخن‌سرایی بیشتر به شعرای عارفِ متقدّم نظر دارد.

مثنویِ سبع المثانی، نورالهدایه در بیانِ اصطلاحات صوفیه، خلاصه الحقایق مثنوی در آدابِ سیر و سلوک و تصوف، دستورِ سلیمان در بیانِ اصطلاحاتِ صوفیان و دیوانِ غزلیات از آثار اوست.

نسخۀ خطی دیوانِ او در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. در دیوانِ او رویکرد مذهبی و تعلقاتش به خاندانِ رسالت آشکار است؛ او به صنایع ادبی و صورخیال توجّه داشته و کلام خود را به آرایه‌های ادبی می‌آراید. نجیب اگرچه صوفی بوده است و آثاری در آداب سیر و سلوک و صوفیه دارد؛ امّا این اندیشه در غزل‌های او کمتر نمود یافته است.

واژه‌های کلیدی: نجیب اصفهانی، قرن یازدهم، نسخه خطی، تصحیح، دیوان.

مقدمه

آثارِ پیشینیان در قالبِ نسخ خطی از پس قرن‌ها به یادگار مانده‌ است و این بر عهدۀ ماست که آنها را حفظ کنیم و در عین امانت به تصحیح آن اقدام نماییم.

«هدف از دانش و فنّ تصحیح متون، به دست دادن متنی هر چه نزدیکتر به متن اصلی است که از زیرقلم نویسنده ای خارج شده و یا از بیان شاعر یا گوینده ای تراوش یافته، و امروزه مورد پژوهش ماست» (جهانبخش، 1384: 14-13).

با اینکه برخی محققان رابطۀ خوشی با ادبیاتِ دورۀ صفویه ندارند و شاید اساساً ارزشی برای آن قائل نباشند شبهه نیست که از نظر تازگی وغرابتی که اشعار این دوره دارد به کلّی از آثارِ ادبی ادوارِ دیگر متمایز است. لطفعلی بیک آذر در آتشکده و رضاقلی‌خان هدایت در مجمع الفصحا هرجا ذکری از شعرای دورۀ صفویه رفته است به اجمالی هرچه تمامتر برگزار کرده‌اند (رک. مؤتمن، 1339 : 344 و 345). در هر حال دور از هرگونه تعصب شعرِ این دوره حلقه‌ای است از زنجیرۀ ادبی از نخستین روزهای شعر پارسی تا کنون. نبایست با نگاهی که به نقد و بررسی سخنِ سخنسرایانِ سده‌های چهارم و پنجم تا پایان هشتم می‌پردازیم به ارزیابی و سنجش سخن این عصر پرداخت. باید قیاسِ فصاحت را با در نظر داشتن وضع ادبی، اجتماعی و سیاسی آن زمان سنجید. این که از هر صنف شاعرانِ ممتازی در این دوره ظهور کرده‌اند نکته‌ای نیست که از آن بتوان به تسامح گذشت. آگهی تبریزی به سوزن‌گری منسوب بود و ظریفی تبریزی به خرده‌فروشی اوقات می‌گذرانید. فنایی مشهدی علافی می‌کرد و مولانای یمنی در سمنان کفشگر بود. فقیری یخنی‌پزی می‌کرد و وصلی تبریزی از مطربی معیشت می‌نمود. امیری اصفهانی به دکّانِ عطاری می‌نشست و بزمی قزوینی کفشدوز بود (رک.سام میرزا، 1314 : 141 تا 170)

«از مهمترین عواملی که در زمانِ صفویه شعر و شاعری در عوام رخنه کرد این بود که صفویه ترویج مذهبِ شیعه را اساسِ سیاست خویش کرده بود و خود را از جهتِ تقویت مبانی دولت و سلطنت خویش به مدایح شعرا محتاج نمی‌دید. الّا بدان اندازه که شاعر آنها را در نشر و ترویج مبادی مذهب شیعه موثر می‌شمردند»(رک. اسکندر بیک ترکمان، 1334 : 178به نقل از زرین­کوب،1389:254) برخی از پژوهشگران این تغییر مذهب در سلسله صفوی را انقلاب اجتماعی